Łysienie plackowate (alopecia areata, AA) jest chorobą , która dotyka zarówno dzieci jak i dorosłych. Częstość występowania dotyczy 1-2% populacji. Dolegliwość ta wywołana jest reakcją immunologiczną komórkową, skutkiem czego, wokół mieszka włosowego wytwarzane są liczne cytokiny prozapalne. Ważną rolę odgrywają także predyspozycje genetyczne, gdyż ok. 25% pacjentów dotkniętych tą chorobą pochodzi z rodzin, w których istniało zjawisko łysienia plackowatego. Chorzy na tę przypadłość częściej narażeni są na inne choroby wynikające z autoargesji, takie jak autoimmunologiczne zapalenie tarczycy czy bielactwo. Schorzeniami predestynującymi do częstszego występowania alopecia areata, są również atopowe zapalenie skóry i zespół Downa.

Wyróżniamy łysienie plackowate rozlane, wężykowate, alopecia totalis, czyli całkowitą utratę włosów w obrębie skóry głowy jak i alopecia universalic, czyli całkowitą utratę włosów także na innych częściach ciała. Cechą charakterystyczną łysienia plackowatego są włosy wykrzyknikowe, które często świadczą o aktywności choroby.